24.06.2019
triodencore
Hoogste tijd om langs het parcours te gaan staan. Maar waar precies? Langs de rechte weg, aan het begin van de berg, of toch in dat dorpje met 70 inwoners waar ze doorheen fietsen.
Laten we maar proberen het parcours een beetje bergopwaarts op te zoeken, en dan zien we wel weer verder. Comme ci comme ca, rijden met die Mercedes Camper uit 1980.
Eenmaal in de buurt van het parcours houdt de Franse Gendarmerie ons tegen, en vraagt ons te stoppen.
“Heeft u een Tour de France-pas?” vraagt de goed uitgeruste gendarme aan ons. Liegen en ja zeggen is een optie. Maar het bewijs leveren wordt een volgende stap. En bovendien ongemakkelijk. En dus besluiten we: “non, pas de carte de Tour de France”
Of we dan een klein stukje terug kunnen rijden om vervolgens te voet verder te gaan.
Euh nee, liever niet. Daar gaat onze complete camperuitstalling, met reclame vlag en banners. Ons Frans wordt spontaan nog slechter dan het al was. We snappen ineens helemaal niet meer wat de Gendarmerie ons probeert uit te leggen.
Dan maar een foto laten zien van wat we van plan zijn: met een totaal uitgeruste camper muziek langs het parcours maken. De Gendarmerie is gelijk om, en staat ons toe om met de camper in de bocht langs het parcours te gaan staan. Ze hebben wel zin in een feestje.
Eenmaal de camper op de juiste plek, is het uitpakken geblazen. Versterkers, banners, vlaggen, stoelen, instrumenten de hele reutemeteut.
We blijken overigens dichtbij Jongieux le Haut te zitten. Fijn om te weten.
Ondanks dat het circus van de Tour-caravaan pas over een uur zal arriveren, en we dan pas met haribo-beertjes, voorverpakte madeleines, wielrennerspetjes en nutteloze buttons bekogeld zullen worden, maken we toch vaart. Beginnersstress.
Ons doel is spelen, een ode aan de renners brengen, en met onze verbrande neus op tv komen. Dat ene shot in die bocht op het moment dat de kopgroep, de poursuivants, of he peloton langskomt. Staan we wel dichtbij genoeg? Metertje dichter op de straat?
De Gendarmerie fluit ons terug, en wij gehoorzamen als tamme konijnen.
Eenmaal alles compleet uitgestald, begint het publiek door onze muziek al goed in de stemming te komen. De Franse tourliefhebbers laten al gauw hun waardering merken. Er ontstaat een heerlijke sfeer waaraan je wederom merkt dat muziek als verbindende factor kan werken. De stotterende en haperende Franse gesprekjes met Franse tour-liefhebbers doorstaan we met plezier.
“Wat spelen we jongens als de eerste renners in het zicht verschijnen?”
Of anders gezegd: wat wil een Frans publiek langs het Tour de France–parcours horen? Natuurlijk! La Marseillaise. De geplande aankomsttijd van de renners is 15:32, en de spanning neemt nu duidelijk toe. Een duidelijk geval van stilte voor de storm.
Om 15.15 zitten we klaar met de strijkstokken in de aanslag.
Ook Caspar is zichtbaar nerveus, en probeert zichzelf tot kalmte te manen. Hij vergelijkt het gevoel toepasselijk met de eerste keer dat hij Messi het veld op zag lopen in Camp Nou in Barcelona. Perfecte vergelijking.
“Marcus snel zitten! Ze komen eraan!” Spelen maar!!
De boel om ons heen ontploft, dit is het moment waarop iedereen uren heeft gewacht, en daar klinkt de Marseillaise in volle glorie. Dit bleek een voltreffer. Iedereen begint spontaan mee te zingen, en zo bieden wij de eerste renners een geweldige ontvangst bij de leukste bocht van deze etappe.
Wat een belevenis! We kijken elkaar aan en schieten in de lach van vreugde en ontzetting. Ons reisdoel is nu al bereikt……!
